“Roeddwn i wedi dod yn baranoiaidd”: Hélène de Fougerolles yn siarad am ei hiselder dwfn

Cyfrinachau cyffyrddus… Ugain mlynedd yn ôl, Helen o Fougerolles wynebu iselder. Dydd Llun Rhagfyr 26, 2022, yng ngholofnau Télé-Loisirs, cofiodd yr actores: “ Ar un adeg yn fy mywyd, deuthum yn baranoiaidd, ni allwn adael fy nhŷ. Felly byddai'r seicolegwyr wedi cynnig ei chloi neu ei rhoi ar feddyginiaeth. Gan ddymuno ei helpu, roedd ffrind wedi awgrymu ei bod yn gwneud hypnosis. " Tynnodd fi allan o'r twll a Dywedais wrthyf fy hun, pe bai'n rhaid i mi ddysgu crefft newydd ryw ddydd, yr un hon fyddai honno“, sicrhaodd y fenyw ifanc. Heddiw â diddordeb mawr mewn reiki ac ioga, ychwanegodd Hélène de Fougerolles: " Mae'r holl ddulliau hunangymorth hyn yn rhoi'r awyrgylch iawn i chi.« 

Dydd Sadwrn Chwefror 20, 2021, ar Ewrop 1, yr actores qui dioddef o anhwylderau bwytasoniodd am ei arhosiad mewn ysbyty seiciatrig. Roedd hi wedi datgan felly: Roedd yn ugain mlynedd yn ôl, nid wyf yn gwybod sut y mae heddiw, nid wyf yn gwybod os anorecsigau yn cael eu cloi i fyny mewn cewyll gwydr, dyna oedd yn wir ar y pryd. “Wrth wadu’r amodau y cymerwyd gofal ohoni, roedd Hélène de Fougerolles wedi gresynu: “ Mae'n ddrwg gennyf nad wyf wedi dod gyda'r gweithwyr proffesiynol a'r seicolegwyr hyn sydd i fod yno i fynd gyda ni gyda ni o gwbl. Ni welais unrhyw empathi a dim caredigrwydd yn y bobl hyn, a gwelais lawer (…) Yn y lleoedd hyn, nid wyf yn deall sut y gall rhywun fod eisiau byw.« 

Hélène de Fougerolles: “Es i'r gwely bob nos yn gweddïo i beidio â deffro”

Ym mis Mawrth 2021, wrth feicroffon o RTLroedd hi wedi sicrhau bod yr iselder wedi ei arwain at feddyliau bron â lladd eu hunain. " Edrychais ar y cyllyll, roeddwn i wir eisiau (i'w glynu yn ei stumog, nodyn golygydd). Roeddwn i'n mynd i'r gwely bob nos yn gweddïo na fyddwn i'n deffro, ond Ni allwn ladd fy hun, ni allwn wneud hynny i fy merch“, roedd hi wedi nodi. Canys Benywaidd OrganigRoedd Hélène de Fougerolles wedi nodi: Roedd cael fy nhrin â hypnosis dyneiddiol yn llythrennol wedi achub fy mywyd. Roedd gen i broblemau gyda pharanoia, roeddwn i mewn dibrisiant llwyr, ac roedd y ffordd roedd pobl yn edrych arna i mewn gwirionedd y ddelwedd oedd gen i ohonof fy hun. Roedd yn anodd iawn ei oddef. Rwy'n optimistaidd iawn, yn frwdfrydig, rwyf wrth fy modd yn cyfarfod â phobl, yn dysgu pethau. Bryd hynny, doeddwn i ddim bellach yn adnabod fy hun o gwbl, roeddwn yn ofni, roedd fel pe bawn wedi colli hanner fy hun. Roedd yn ofnadwy ac ni allwn fynd allan ohono ar fy mhen fy hun.«